A Quiet Friend ஓர் அமைதியான நண்பன் ( English And Tamil)

Kavin was a quiet boy. He lived in a small village. Unlike other boys, he had few friends to run and play with. However, his greatest friend was the quiet, blue river that flowed peacefully beside the village.

Every evening, after school, Kavin would come and sit on the riverbank. He would listen to the soft murmur of the river, which felt as pleasant to him as a gentle lullaby. He would tell the river all his worries about school, his dreams for the future, and his little fears. The river never spoke back, but Kavin felt that it listened to every single one of his words.

One day, Kavin spoke his deepest heartfelt desire out loud near the river. "One day, I want to become a great painter. All my paintings will show the world the beauty and peace of this river," he said.

Just then, he heard a gentle laugh behind him. Turning around, he saw an old grandfather standing there. He was the most experienced fisherman in Kavin's village, and everyone called him 'The River Elder'.

"Look at me, Kavin," the grandfather said kindly. "This river always listens to you. Every time you speak, its steady flow offers you a confident answer. Go forth bravely. This quiet river will give strength to your dreams."

Kavin's face brightened. The river felt to him not just like a silent friend, but as a guide and a source of inspiration. From that day forward, Kavin began his painting journey with greater confidence and joy. That blue river was his first admirer.

கவின் ஒரு அமைதியான சிறுவன். அவன் ஒரு சிறிய கிராமத்தில் வசித்து வந்தான். மற்ற சிறுவர்களைப் போல, அவனுக்கு ஓடி விளையாட நண்பர்கள் குறைவாகவே இருந்தனர். ஆனால், அவனுடைய மிகப்பெரிய நண்பனாக, கிராமத்தை ஒட்டி அமைதியாக ஓடிய நீல ஆறு இருந்தது.

தினமும் மாலை, பள்ளி முடிந்த பிறகு, கவின் ஆற்றங்கரையில் வந்து அமருவான். அவன் ஆற்றின் மெல்லிய சலசலப்பைக் கேட்பான். அது அவனுக்கு ஒரு தாலாட்டுப் பாடல் போல இனிமையாக இருக்கும். அவன் தன் பள்ளிப் பாடங்களைப் பற்றிய கவலைகள், எதிர்காலக் கனவுகள், மற்றும் சின்னச் சின்ன அச்சங்கள் எல்லாவற்றையும் அந்த ஆற்றிடம் சொல்வான். அந்த ஆறு பதிலுக்கு எதுவும் பேசாது, ஆனால் கவின் அது தன்னுடைய வார்த்தைகள் அனைத்தையும் கேட்டுக் கொள்வதாகவே உணர்ந்தான்.

ஒரு நாள், கவின் தன் இதயத்தின் ஆழமான ஆசையை ஆற்றின் அருகில் சத்தமாகச் சொன்னான். "நான் ஒரு நாள் பெரிய ஓவியராக வேண்டும். என் ஓவியங்கள் எல்லாமே, இந்த ஆற்றின் அழகையும் அமைதியையும் உலகிற்குக் காட்டும்," என்றான்.

அப்போது அவன் பின்னால் மெல்லிய சிரிப்பொலி கேட்டது. திரும்பிப் பார்த்தால், ஒரு வயதான தாத்தா அங்கிருந்தார். அவர் கவின்னின் கிராமத்தில் உள்ள மிக அனுபவமுள்ள மீனவர், எல்லாரும் அவரை ‘ஆற்றுக் கிழவர்’ என்று அழைப்பார்கள்.

"என்னைப் பார் கவின்," என்று தாத்தா கனிவுடன் சொன்னார். "இந்த ஆறு எப்போதுமே உன் பேச்சைக் கேட்கும். நீ பேசும்போதெல்லாம், அதன் ஓட்டம் உனக்கு நம்பிக்கையான ஒரு பதிலைச் சொல்லும். தைரியமாகச் செல். இந்த அமைதியான ஆறு உன் கனவுகளுக்குப் பலம் தரும்."

கவின்னின் முகம் பிரகாசமானது. அவனுக்கு ஆறு ஒரு மௌன நண்பனாக மட்டுமல்லாமல், ஒரு வழிகாட்டியாகவும், உத்வேகத்தின் ஊற்றாகவும் தெரிந்தது. அன்றிலிருந்து, கவின் அதிக நம்பிக்கையுடனும், மகிழ்ச்சியுடனும் தன் ஓவியப் பயணத்தைத் தொடங்கினான். அந்த நீல ஆறு அவனது முதல் ரசிகன்.