The Old Radio and Velu Ayya Who Gave It New Life பழைய ரேடியோவும் புதிய உயிர் கொடுத்த வேலு ஐயாவும் ( English And Tamil )

 Shejoe picked up the old, dust-covered radio lying dormant in his grandfather's room. It was once his grandfather's entire world. Even though his grandfather was no longer in the room, the radio's silence carried his memories. Six months ago, the radio had suddenly stopped working. Though Shejoe flipped the switch, there was no sound—only a profound silence.

"I absolutely must get this fixed," Shejoe told himself. His deepest wish was to once again hear the songs his grandfather used to enjoy all night long through this old radio. It wasn't just an appliance; it was a family's archive of sound.

Shejoe first took the radio to the large, modern electronics stores in the city. The young staff there looked at it with amusement. "Oh my, how old is this! We can't fix this, sir. Spare parts aren't available. Just throw it away and buy a new one," they advised. He received the same disappointing answer at every shop. Shejoe feared his desire to renew old memories would be in vain.

When he returned to his town, an elderly tea shop owner nearby noticed his distress. "Why are you worried? Haven't you seen Velu Ayya? If he just touches something, even dead things will speak," he said with a friendly smile.

Velu Ayya's shop was located in a secluded corner at the very edge of the town. It was tiny, completely crammed with old electronic scrap and tools. Velu Ayya wore dark glasses and was intently focused on repairing something small, with a soldering iron in his hand.

Shejoe gently handed the radio to him and pleaded, "Ayya, this belonged to my grandfather. Please fix it for me somehow."

Velu Ayya took the radio with affection and placed it under the bright light of his desk lamp. He asked no questions. He opened the back panel, slowly clearing away the dust and cobwebs inside. His hands worked not like a fast, modern machine, but with the gentle precision of a sculptor.

"It hasn't just broken down, son. A small transistor that is responsible for catching the radio waves is worn out. You won't find this component in today's stores," he explained calmly.

Shejoe's face dropped with sadness. Velu Ayya offered a reassuring smile. "Don't worry. I have a large box where I keep all my collected old parts. Maybe I can find one there."

Velu Ayya began searching patiently inside a large wooden chest. After a short while, he emerged, triumphant, with a small, slightly faded transistor. It was an almost identical match.

He slowly removed the damaged part. With immense concentration, he fitted the new transistor into its place using the hot soldering iron. This process lasted for several minutes, during which silence reigned in the small room. Only the sound of Velu Ayya's breathing could be heard.

The work was finished. Velu Ayya fixed the radio, connected the back panel, and handed it to Shejoe with a warm smile. Shejoe nervously flicked the switch on.

First, a long crackle was heard. The very next moment, a voice accompanied by soft music clearly filled the air: "This is Grandfather's favourite song!"

Tears welled up in Shejoe's eyes. The sound of the radio was not just music; it was an affectionate frequency transmitted straight from the past.

When Shejoe offered the payment, Ayya said: "Old things always have value, Shejoe. The work of repair is not just about replacing broken components; it is about restoring a lost memory. That is what I have done here today."

Shejoe hugged the radio tightly to his chest and walked out. Now, the radio sings again in his grandfather's room. Its sound has brought new life and sweet memories back into that house.

ஷீஜோ தனது தாத்தாவின் அறையில் தூசடைந்து கிடந்த அந்தப் பழைய ரேடியோவை எடுத்தான். அது ஒரு காலத்தில் தாத்தாவின் உலகம். அந்த அறையில் தாத்தா இல்லாவிட்டாலும், அந்த ரேடியோவின் மௌனம் அவர்களின் நினைவுகளைச் சுமந்து நின்றது. ஆறு மாதங்களுக்கு முன்பு, ரேடியோ திடீரென வேலை செய்வதை நிறுத்தியது. சுவிட்சை ஆன் செய்தாலும், எந்த சத்தமும் இல்லை, ஒரே மௌனம் தான்.

"இதைக் கட்டாயம் சரிசெய்ய வேண்டும்," என்று தனக்குத்தானே சொல்லிக்கொண்டான் ஷீஜோ. இந்தப் பழைய ரேடியோவின் மூலம் தாத்தா இரவெல்லாம் கேட்டு ரசித்த பாடல்களை மீண்டும் கேட்க வேண்டும் என்பது அவனது ஆசை. அது வெறும் ரேடியோ அல்ல; அது ஒரு குடும்பத்தின் ஒலிப்பதிவுக் களஞ்சியம்.

ஷீஜோ முதலில் நகரத்தின் பெரிய மின்னணு சாதனக் கடைகளுக்கு ரேடியோவை எடுத்துச் சென்றான். அங்கே இருந்த இளைஞர்கள் அதை வேடிக்கையாகப் பார்த்தார்கள். "அப்பாடா, இது எவ்வளவு பழசு! இதெல்லாம் சரிசெய்ய முடியாது சார். உதிரிபாகங்கள் (spare parts) கிடைக்காது. தூக்கிப் போட்டுவிட்டு புதியதை வாங்குங்கள்," என்றார்கள். ஒவ்வொரு கடையிலும் இதே பதில் தான். ஷீஜோவுக்கு ஏமாற்றமாக இருந்தது. பழைய நினைவுகளைப் புதுப்பிக்கும் ஆசை வீணாகிவிடுமோ என்று பயந்தான்.

அவன் ஊர் திரும்பியபோது, ​​அருகில் இருந்த ஒரு வயதான டீக்கடைக்காரர் அவனிடம், "ஏன் கவலைப்படுகிறாய்? நீ வேலு ஐயாவைப் பார்க்கவில்லையா? அவர் ஒருமுறை தொட்டுவிட்டால், செத்த பொருட்கூடப் பேசும்," என்று சிரிப்புடன் சொன்னார்.

வேலு ஐயா இருந்த கடை நகரின் கடைக்கோடியில், ஓர் ஓரத்தில் இருந்தது. அது மிகவும் சிறியது, முழுவதும் பழைய மின்னணு கழிவுகளாலும் கருவிகளாலும் நிறைந்து கிடந்தது. வேலு ஐயா கருமையான கண்ணாடி அணிந்து, கையில் சால்டரிங் இரும்பு (soldering iron) உடன் எதையோ உன்னிப்பாகப் பார்த்துக்கொண்டிருந்தார்.

ஷீஜோ ரேடியோவை அவரிடம் நீட்டி, "ஐயா, இது என் தாத்தாவுடையது. இதை எப்படியாவது சரிசெய்து கொடுங்கள்," என்று கெஞ்சினான்.

வேலு ஐயா ரேடியோவைப் பரிவோடு வாங்கி, தனது மேஜை விளக்கின் வெளிச்சத்தில் வைத்தார். அவர் எந்தக் கேள்வியும் கேட்கவில்லை. ரேடியோவின் பின்பக்க அட்டையைத் திறந்து, உள்ளே இருந்த தூசி மற்றும் சிலந்திக் கூடுகளை மெதுவாக நீக்கினார். அவருடைய கைகள் அதிநவீன இயந்திரத்தைப் போல இல்லாமல், ஒரு சிற்பியின் கைகள் போல மிகவும் மென்மையாக வேலை செய்தன.

"இது சும்மா கெட்டுப்போகவில்லைப்பா, இதன் ஒலி அலைகளைப் பிடிக்கும் ஒரு சிறிய ட்ரான்சிஸ்டர் (transistor) மங்கிப் போயிருக்கிறது. இந்தக் காலத்து கடைகளில் இது கிடைக்காது," என்று அமைதியாகச் சொன்னார்.

ஷீஜோவின் முகம் சோகமானது. வேலு ஐயா புன்னகைத்தார். "கவலைப்படாதே. என்னிடம் பழைய பொருட்கள் சேகரித்து வைத்திருக்கும் ஒரு பெட்டி இருக்கிறது. அதில் பார்த்தால் ஒருவேளை இருக்கலாம்."

வேலு ஐயா, ஒரு பெரிய மரப்பெட்டியில் கைகளால் எதையோ தேட ஆரம்பித்தார். சிறிது நேரம் கழித்து, வெற்றிக் களிப்புடன் ஒரு சிறிய, பொலிவிழந்த ட்ரான்சிஸ்டரை எடுத்து வெளியே வந்தார். அது கிட்டத்தட்ட ஒரே மாதிரியாக இருந்தது.

பழைய ட்ரான்சிஸ்டரை மெதுவாக அகற்றினார். புதிய ட்ரான்சிஸ்டரை மிகவும் கவனத்துடன், அனல் பறக்கும் சால்டரிங் இரும்பைக் கொண்டு அதன் இடத்தில் பொருத்தினார். இந்தச் செயல் பல நிமிடங்களுக்கு நீடித்தது. அப்போது அந்த அறைக்குள் நிசப்தம் நிலவியது. வேலு ஐயாவின் மூச்சுக் காற்று மட்டுமே கேட்டது.

வேலை முடிந்தது. வேலு ஐயா ரேடியோவைச் சரிசெய்து, புன்னகையுடன் ஷீஜோவிடம் அளித்தார். ஷீஜோ படபடப்புடன் சுவிட்சை ஆன் செய்தான்.

முதலில் ஒரு நீண்ட கீச்சிடும் சத்தம் (crackle) கேட்டது. அடுத்த கணம், மெல்லிய இசையுடன் ஒரு குரல் தெளிவாக ஒலித்தது: "இது தாத்தாவின் ஃபேவரைட் பாட்டு!"

ஷீஜோவின் கண்களில் கண்ணீர் திரண்டது. ரேடியோவின் ஒலி, வெறும் இசை மட்டுமல்ல, கடந்த காலத்திலிருந்து வந்த ஒரு பாசமான அலைவரிசை.

அவன் வேலு ஐயாவிடம் பணம் கொடுத்தபோது, ​​ஐயா சொன்னார்: "பழைய பொருள்களுக்கு எப்பொழுதும் மதிப்பு உண்டு ஷீஜோ. பழுதுபார்க்கும் வேலை என்பது உடைந்த பகுதிகளை மாற்றுவது மட்டுமல்ல, தொலைந்து போன ஒரு நினைவை மீட்டெடுப்பது. அதைத்தான் நான் இங்கே செய்திருக்கிறேன்."

ஷீஜோ அந்த ரேடியோவை மார்போடு அணைத்துக்கொண்டு வெளியேறினான். இப்போது அந்த ரேடியோ தாத்தாவின் அறையில் மீண்டும் பாடுகிறது. அதன் ஒலி அந்த வீட்டிற்கு புதிய உயிரையும், இனிமையான நினைவுகளையும் திரும்பக் கொண்டு வந்திருக்கிறது.